Eerste dagen op Bali

Heyhey allemaal,

Nou, ik heb de lange reis overleefd en ben er intussen ook wel van bijgekomen! Tussenstop in Frankfurt, Singapore en toen nog 1,5 uur in de taxi van Denpasar Airport naar Ubud: mijn vaste stek voor de komende maand! En wat was ik blij dat ik om 2 uur ‘s nachts eindelijk in een bed kon liggen haha. Ik heb 3 nachten geslapen in Jero di Bisma hostel, tenminste dat is hoe het op booking.com staat maar eigenlijk is het meer een homestay. 

En wat heb ik hier genoten!! Ik sliep hier voor €6(ja je leest het goed) per nacht en dit was inclusief banana pancakes en vers fruit als ontbijt. Wat wil iemand nog meer? De homestay ligt midden in het centrum van Ubud, typisch Balinees met een prachtige tuin en wordt gerund door een jong stel met een dochtertje van 4 genaamd Mia. 

De eerste dagen heb ik lekker uitgeslapen, rond gelopen door het dorp en een bezoek gebracht aan Monkey Forest. Hét enige echte apenbos. En misschien heb ik de verkeerde geur deo meegenomen maar de apen bleven me volgen. Op een gegeven moment zat ik (heel rustig) beetje mensen te kijken, trouwens echt leuk om te doen hier! En van het ene op het andere moment stonden er opeens 40/50 mensen om me heen met camera’s. Een baby aapje op me schoot terwijl de moeder aap van een afstandje alles in de gate hield, een aap in me haar en de andere zaten om me heen. Bizar! Maar zolang je geen zonnebril, telefoon of flesje water in je hand hebt zit je goed en heb je niet zoveel te vrezen. Maarja, dan zijn er Japanners, die al deze dingen vast hebben, inclusief selfie-stick en ja dan vraag je er wel om. Later kwam er nog een meisje naast me zitten die vroeg of ze met me op de foto mocht, hele fotoshoot haha. 

Op zaterdag kon ik inchecken bij de homestay met de andere vrijwilligers. Maar Mia wilde me niet loslaten dus toen heb ik haar beloofd dat ik haar nog zal komen opzoeken. En daarna ben ik met mijn 2 tassen op pad gegaan naar de homestay. En lucky me, omdat alle kamers vol waren kreeg ik een 2 persoonskamer voor mezelf haha. Samen met een Amerikaanse jongen, Canadees meisje en Australisch meisje had ik op zondag een introductie met de lokale staff van de school. Super aardige en inspirerende mensen! Want ook al valt het misschien niet zo op door alle toeristen, een deel van de Balinese bevolking leeft nog steeds in armoede. De locals die werken aan het project steken al hun tijd en energie in een project met als doel de lokale jeugd een toekomst te geven. Dan voel je je als ‘rijke westerling’ toch wel erg gezegend om het zo te zeggen. Ze zien hier het geld dat je betaald om mee te doen aan het project als een donatie en waarderen dit ontzettend.

Ook is het zo mooi hoe geïnteresseerd de lokale bevolking is. Hoe gaat het met je, waar kom je vandaan hoor je continu en de kinderen op straat zwaaien naar je. Een oudere man op straat vroeg me waar ik vandaan kwam en toen ik zei uit Nederland begon hij te vertellen over zijn familie en vrienden in Nederland. Hij bood me een ‘gratis’ tour door de rijstvelden aan en begon foto’s te laten zien op zijn telefoon van verschillende plekken in Ubud. Hij bedankte me dat ik naar zijn land was gekomen en hoopte dat ik er net zo verliefd op zo worden als hij. Hij wilde me een knuffel geven, wenste me veel plezier en als ik ooit hulp nodig had moest ik naar hem toe komen. Sommige mensen zullen  waarschijnlijk zeggen hij is een oplichter die uiteindelijk geld eist als compensatie voor de ‘gratis’ tour maar dat idee had ik niet. Veel locals zijn oprecht geïnteresseerd en hebben het beste met je voor.

Maar maandag begon het avontuur pas echt! Mijn eerste dag als lerares haha. Door een local worden we met de auto naar de school gebracht. In de stromende regen! Echt waar, ik heb nog nooit zo een hoosbui meegemaakt. Het staat helemaal blank( lees hier: 20 cm aan regen) en de straten veranderen in rivieren. Geen grap! Les voor als je Bali bezoekt in het regenseizoen: neem altijd je poncho mee, ALTIJD. 

Na een rit van 10 minuten kwamen we aan bij de school. Verwacht niet al teveel luxe maar het heeft wel iets. Een binnenplaats waar de jongens aan het voetballen zijn en de meisje die in groepjes met elkaar staan te praten, dansen en zingen. Niet te vergelijken met Nederland! Direct komen er kids naar me toe rennen om te vragen of ik nieuw ben en welke klas ik les ga geven, hun enthousiasme is zo oprecht, daar kan je gewoon niet om heen. 

De lessen engels beginnen in de middag en in de ochtend gaan de kinderen naar hun normale basisschool. De lessen zijn vrijwillig en ten tijde van tentamens is de opkomst soms dan ook wat lager. Je geeft 2 klassen les met kinderen van verschillende leeftijden. Mijn eerste klas bestaat uit zo een 15 kids van +- 11 jaar oud. Toen ik de leeftijd hoorde van de ‘kids’ (kan dit woord eigenlijk niet meer gebruiken haha) in mijn tweede klas was ik wel even beetje gestresst. Ze waren 15/16 jaar oud haha. Toch wel iets anders dan kinderen van 11. Ik ben namelijk de jongste van de vrijwilligers op dit moment, de meeste zijn tussen de 22-30. Maar ook de studenten( laat ik ze zo maar noemen) in de tweede klas zijn super leuk. Hun engels is zeer beperkt en ze spreken onderling veel Indonesisch dus dat is soms wel lastig. Een van deze studenten, jongen van 16, spreekt veel beter engels dan de rest. Hij zei me voor de les al meteen gedag, vroeg wie ik was en in plaats van een high-five te geven haalde hij z’n hand door z’n haar. Niet zo verlegen als de rest dus. Maar hij kan wel helpen als tolk voor de andere studenten dus dat is erg handig! Na afloop van de les zeggen ze allemaal ‘Thankyou bassi’ en ‘see you tomorrow’. Wel even wennen maar dit is in Indonesië volkomen normaal. Want onderwijs wordt gezien als een gift en hier moet je dankbaar voor zijn. 

Op woensdag gaan we met de eerste klas naar een tempel ceremonie en donderdag is er een afscheidsfeest voor de vertrekkende vrijwilligers, ben benieuwd! Hou jullie op de hoogte!