Ingeburgerd in Ubud

Hey allemaal, daar ben ik weer. Ik ben nu bijna 3 weken van huis en heb mijn plekje hier in Ubud wel gevonden. Het klinkt misschien raar maar ik voel me eigenlijk niet eens meer een toerist hier. Ik weet de weg, de beste lokale restaurantjes kan ik zonder moeite vinden en sommige chauffeurs roepen niet eens meer ‘miss, taxi’ naar me omdat ze weten dat ik toch nee zal zeggen.

Samen met mijn co-teacher Oscar, 26 jarige jongen uit Barcelona, heb ik de afgelopen 2 weken les gegeven aan mijn 2 klassen. Ik heb de kids beter leren kennen en je merkt dat ze zich comfortabel voelen. Elke dag als ik de school binnen loop hoor ik van verschillende kanten ‘basssii’ en komen de kids naar me toe rennen voor een knuffel. Dat gevoel is echt onbeschrijfelijk. 

Samen met mijn mede vrijwilligers mocht ik vorige week woensdag een ceremonie bijwonen. In Balinese kleding gehuld zaten we met zo’n 30 mensen in de tempel om de hoek bij de school. Het bidden duurt  ongeveer 10 minuten en je loopt de tempel uit met bloemen in je haar en rijst op je voorhoofd en in je nek. Na de ceremonie begon het te regenen en dit is een teken dat de ceremonie gezegend is. Positief dus. 

Elke donderdag vertrekken er vrijwilligers en wordt er een afscheidsfeestje voor hen georganiseerd. De kids hebben samen met de lokale staff een show voorbereid met een Balinese dans en 2 moderne dansacts. Dit is zo geweldig om te zien. Ze zijn zo getalenteerd! Daarna krijgen de vrijwilligers een bloemenkrans, hun certificaat en een map met tekeningen en brieven van de kids. 

Dat weekend ben ik samen met Oscar en een andere jongen genaamd Sam, real American, naar de surfplaats Kuta geweest. Oscar had daar al een week gesurfd dus we kregen korting op zowel de surfboards als de strandbedden. In totaal €6 voor een hele dag. We hebben ons van 10.00-17.00 wel vermaakt haha. Zondag hebben we nog een tempel bezocht en daarna zijn we in de stromende regen terug naar Ubud gereden. 

Gedurende de week elke middag les gegeven en ‘s avonds uiteten met wat andere vrijwilligers. Aangezien de lessen pas in de middag zijn is er genoeg tijd om uit te slapen en daar maak ik dan ook graag gebruik van haha. Om 10.00 een heerlijk ontbijt( banana pancakes met, ik weet niet wat voor siroop maar het smaakt echt super, en vers fruit). 

Voor vrijdag hadden Oscar, Sam en 2 andere jongens een trekking naar de top van de vulkaan Batur in gedachten. Just saying, deze vulkaan is niet actief haha! Normaal gesproken doe je deze trekking met een gids maar de Guys vonden dat niet avontuurlijk genoeg. De groep bestond uit 4 jongens en 3 meisjes en we hadden 4 motorbikes tot onze beschikking. En om 02.00 uur op vrijdagochtend stonden we klaar. Wakker en vol goede moed. Samen met Reef, jongen uit Singapore, heb ik bijgehouden wat er allemaal mis ging tijdens deze trip. Het begon om 02.30 uur. 3 van de 4 motorbikes toonden een bijna lege tank. Maar in Indonesië doen ze niet overal aan 24/7 tankstations. Dus vroegen we een voorbijganger of hij wist waar we benzine konden krijgen. 20 minuten door de jungle gereden, lokale familie wakker gemaakt, teveel betaald voor de benzine maar we konden weer verder. Rond 03.30 kwamen we bij een splitsing en de borden zeiden rechtsaf en de navigatie zei linksaf. En dan denk je, ze zullen het bord niet voor niks geplaatst hebben dus ga je toch rechtsaf. 

Dit bleek de slechtste weg ooit te zijn. Een hellingspercentage niet geschikt voor een motorbike, een weg bestaande uit gaten en tientallen vrachtwagens die gevuld met grond van rondom de vulkaan naar boven reden. Uiteindelijk ben ik afgestapt en naar beneden gelopen en dit was net zo snel. Aan de voet van de vulkaan aangekomen vroegen we de locals welke kant we op moesten voor de trekking en hun antwoord was links. Goed, zij zullen het wel weten en aangezien het nog steeds pikkedonker was hadden we geen keuze. 

En toen kreeg Sam een lekke band. En daar stonden we dan. In het donker, om 05.00 uur, nog steeds niet bij het beginpunt van de trekking en als toppunt begon het ook nog eens te regenen. Maar de locals hebben ons weer op weg geholpen. We mochten in hun ‘geïmproviseerde’ garage schuilen en daarna brachten ze ons naar een kennis die Sam voorzag van een nieuwe band. Waren de mensen in Amsterdam maar zo vriendelijk en behulpzaam. 

Om 8.00 arriveerden we bij het beginpunt van de trekking. Ja 8.00. Van de 6 uur dat we onderweg waren hebben we 5 uur gereden. Wat bleek. In plaats van rechtsaf te gaan kozen wij links en hebben we 2 uur lang rond de vulkaan gereden.  De zonsopgang mochten we aanschouwen vanuit de garage in de regen in plaats van op de top van de vulkaan haha. Maar eh, avontuurlijk was het in ieder geval wel. Om 9.00 waren we terug bij de homestay en de rest van de dag hebben we geslapen haha. 

Het is ook zo raar om met het thuisfront Nederlands te praten. Na 3 weken begin je in het engels te denken. Geen grap. Ik moet soms echt nadenken hoe ik iets in het Nederlands moet zeggen omdat ik alleen de Engelse zin in me hoofd heb. Ik mis wel het gebruik van mijn stopwoordjes haha( sorry pap). Zomaar, zeg maar, eigenlijk en ja toch. Soms zeg ik iets en krijg ik een blik van Huh wat zeg je. En dan is het van ‘nevermind’ haha. 

Nou dat was het weer lieve vrienden en familie. Mis jullie! 

P.S. ik zal de foto’s op fb zetten! 

Xxx